چگونه شرایط تحویل مختلف را در تجارت بین المللی انتخاب کنیم؟

انتخاب شرایط تجاری مناسب در تجارت بین‌الملل برای هر دو طرف بسیار مهم است تا از یک معامله روان و موفق اطمینان حاصل شود. در اینجا سه ​​عامل وجود دارد که باید هنگام انتخاب شرایط تجاری در نظر گرفته شوند:

ریسک‌ها: سطح ریسکی که هر طرف مایل به پذیرش آن است می‌تواند به تعیین اصطلاح تجاری مناسب کمک کند. به عنوان مثال، اگر خریدار بخواهد ریسک خود را به حداقل برساند، ممکن است اصطلاحی مانند FOB (تحویل کالا روی عرشه کشتی) را ترجیح دهد که در آن فروشنده مسئولیت بارگیری کالا روی کشتی را بر عهده می‌گیرد. اگر فروشنده بخواهد ریسک خود را به حداقل برساند، ممکن است اصطلاحی مانند CIF (هزینه، بیمه، کرایه حمل) را ترجیح دهد که در آن خریدار مسئولیت بیمه کالاهای در حال حمل را بر عهده می‌گیرد.

هزینه: هزینه حمل و نقل، بیمه و عوارض گمرکی بسته به اصطلاح تجاری می‌تواند بسیار متفاوت باشد. مهم است که در نظر بگیرید چه کسی مسئول این هزینه‌ها خواهد بود و آنها را در قیمت کلی معامله لحاظ کنید. به عنوان مثال، اگر فروشنده موافقت کند که هزینه حمل و نقل و بیمه را بپردازد، ممکن است قیمت بالاتری را برای پوشش این هزینه‌ها دریافت کند.

لجستیک: لجستیک حمل و نقل کالا نیز می‌تواند بر انتخاب اصطلاح تجاری تأثیر بگذارد. به عنوان مثال، اگر کالا حجیم یا سنگین باشد، ممکن است برای فروشنده عملی‌تر باشد که حمل و نقل و بارگیری را ترتیب دهد. از طرف دیگر، اگر کالا فاسدشدنی باشد، خریدار ممکن است بخواهد مسئولیت حمل و نقل را بر عهده بگیرد تا از رسیدن سریع و در شرایط مناسب کالا اطمینان حاصل کند.

برخی از اصطلاحات تجاری رایج عبارتند از EXW (تحویل کالا از کارخانه)، FCA (تحویل کالا به حمل‌کننده)، FOB (تحویل کالا روی عرشه کشتی)، CFR (هزینه و کرایه حمل)، CIF (هزینه، بیمه، کرایه حمل) و DDP (تحویل در محل با پرداخت عوارض). بررسی دقیق شرایط هر گزینه تجاری و توافق با طرف مقابل قبل از نهایی کردن معامله بسیار مهم است.

تحویل درب کارخانه (EXW)
شرح: خریدار تمام هزینه‌ها و خطرات مربوط به تحویل گرفتن کالا از کارخانه یا انبار فروشنده را متحمل می‌شود.
تفاوت: فروشنده فقط باید کالا را برای تحویل آماده کند، در حالی که خریدار تمام جنبه‌های دیگر حمل و نقل، از جمله ترخیص کالا از گمرک، حمل و نقل و بیمه را انجام می‌دهد.
تخصیص ریسک: تمام ریسک‌ها از فروشنده به خریدار منتقل می‌شود.

تحویل در کشتی (FOB)
شرح: فروشنده هزینه‌ها و خطرات تحویل کالا به کشتی را پوشش می‌دهد، در حالی که خریدار تمام هزینه‌ها و خطرات فراتر از آن نقطه را بر عهده می‌گیرد.
تفاوت: خریدار مسئولیت هزینه‌های حمل و نقل، بیمه و ترخیص گمرکی را فراتر از بارگیری روی کشتی بر عهده می‌گیرد.
تخصیص ریسک: ریسک پس از عبور کالا از نرده کشتی از فروشنده به خریدار منتقل می‌شود.

CIF (قیمت، بیمه و کرایه حمل)
شرح: فروشنده مسئول تمام هزینه‌های مربوط به رساندن کالا به بندر مقصد، از جمله کرایه حمل و بیمه است، در حالی که خریدار مسئول هرگونه هزینه‌ای است که پس از رسیدن کالا به بندر متحمل می‌شود.
تفاوت: فروشنده حمل و نقل و بیمه را انجام می‌دهد، در حالی که خریدار پس از ورود، عوارض گمرکی و سایر هزینه‌ها را پرداخت می‌کند.
تخصیص ریسک: انتقال ریسک از فروشنده به خریدار پس از تحویل کالا به بندر مقصد.

CFR (هزینه و کرایه حمل)
شرح: فروشنده هزینه حمل و نقل را پرداخت می‌کند، اما بیمه یا هرگونه هزینه‌ای که پس از رسیدن به بندر متحمل می‌شود را پرداخت نمی‌کند.
تفاوت: خریدار هزینه بیمه، عوارض گمرکی و هرگونه هزینه‌ای که پس از ورود به بندر متحمل می‌شود را پرداخت می‌کند.
تخصیص ریسک: انتقال ریسک از فروشنده به خریدار زمانی که کالا روی عرشه کشتی قرار دارد.

تحویل در محل (DDP)
شرح: فروشنده کالا را به محل مشخص شده تحویل می‌دهد و مسئولیت هزینه‌ها و خطرات تا رسیدن به آن محل را بر عهده دارد.
تفاوت: خریدار فقط باید منتظر بماند تا کالا به محل تعیین شده برسد، بدون اینکه مسئولیتی در قبال هیچ هزینه یا ریسکی داشته باشد.
تخصیص ریسک: تمام ریسک‌ها و هزینه‌ها بر عهده فروشنده است.

تحویل کالا بدون پرداخت عوارض گمرکی (DDU)
شرح: فروشنده کالا را به محل مشخص شده تحویل می‌دهد، اما خریدار مسئول هرگونه هزینه مرتبط با واردات کالا، مانند عوارض گمرکی و سایر هزینه‌ها است.
تفاوت: خریدار هزینه‌ها و خطرات مرتبط با واردات کالا را متحمل می‌شود.
تخصیص ریسک: اکثر ریسک‌ها به جز ریسک عدم پرداخت، پس از تحویل به خریدار منتقل می‌شوند.